Det e en ting ej sete pris på

Faktisk ganske stor pris på me. Og det e gamle folk so stille som eksamensvakt. Det e kje nåke tull med dei. Dei e pinlig nøyaktige, og veldig rettferdige. Dei fe jobben gjort. Du tulla ikkje me sånne eksamensvakte.

Ej gjorde et lite eksperiment. Ej sat der, blant 200 andre og skreiv på oppgåvene mine, når det blei på tide med en tur ut. Ej rakte handa i været, og responsen va der på 1/10- dels sekund. Ei tidligare lærarinde ta gode gamle sortej, ha tydeligvis tatt på sej ansvaret førr å dirigere dei andre vaktene rundt, og ho gjor det me glans. Til å vær i besteforeldregenerasjonej, so e dei himla go på å sjå og oppfatte kvarandre. Ej so trudde det ofte begynte å skrante litt me både syn og hørsel i dei åra der, tok visst skammelig feil. Ej fekk fylge ta en koselig mann i sin beste alder (80+) og han la sej bak mej og rusla avgårde. Det kan vær fleire grunna til at dei alltid havna bak dej når du går nåken plass - enten so vil dei ha fullt oversyn om at ingen snike sej innpå dej bakfrå og fortelle dej svaret på ei av oppgåvene, eller so lika dei å tru at du kanskje trenge å vær litt i fred. Min teori e at dei ikkje klare å halde fylge.

"Ej he betalt førr skona mine asso.." Sa bestefarvakta og smilte lurt til mej. Ej såg på håna, ned på dei flunkande nye skona hass og oppatt på håna, og visste liksom ikkje heilt ka ej skolde seie. Det teke ikkje longe stunda før sånt verte litt rart, og du oppdaga at nåke bør du no klare å seie tilbake. "Dei va riktig so flotte va dei!" sa ej og håpte det va det han va ute ette. Og so forklarte han mej at når han va på min alder so va knirkande sko et tegn på at du ikkje ha betalt førr dei. Ette den lisje historia so va vi sopass på nett, at han ikkje gjekk bak mej meir. Og ej slakka litt ned.

Neste gong ej måtte ut va det eksperimentet mitt tok form. Kor godt ser dei, skal tru? Ej begynte sakte men sikkert å rette opp fingerej. Og ej tulla ikkje når ej seie at før ej ha fått den opp i hakehøgde, so stod der ei lita dame på ca enmeterogførti og va klar førr å ta mej me. Ej va rett og slett fascinerte.

Når ej kom ut frå do, stod lisje dama mi og venta på mej. Ej gjekk å rista litt på handa, som ette intens eksamenskriving ha vorte ganske stive. "Næimenn, fekk ikkje du tida til å torke dej på henda en gong du da?" sa ho med verdas største og om mulig, kosligaste smil. So måtte ej no berre forklare ne kor det låg an, og før ej visste ordet ta det, so tok ho kalde handa mi i den varme og mjuke handa si, og leia ho mej heile veiej tilbake igjen til plassej min meda ho smila og flira litt innimylla. Når ho gjekk derifrå gav ho mej til og me en litej klem. Eller asso - ikkje en klemklem, førr ho rakk mej no ikkje lenger enn til øverst på majej.

Tilbake på plassej min trengde ej et par minutt på å kome mej ette doturej min. Det vart nesten litt grining. Ej vart so glade førr at det finst sånne folk so ikkje berre ser på det å vær eksamenvakt som peng i lomma. Førr eksamenej min va litt so som so. Halvpartej ta spørsmåla va so sendt frå oven mens restej va som sendt frå... ja, en heeeilt annej plass iallefall! Og so vart en litej tur på toiletten me den lavaste dama dei konde oppdrive, det som sette det heile i perspektiv. Ej ska verte ei skikkelig snilde gammale dame! Og då e det no ingen so bryr sej om kor det gjekk på eksamen! Eller so ho mamma sei (kvar gong en eksamen går på tryne..): "Det er ikke karakterene som teller - det er karakteren!". Og so trykke ho en finger djupt inni brystkassa mi.

Ej håpe ej fe tida til å besøke nåkren gamle folk i jula. Det synst ej du me skal gjer!