Tida går, og rundt mej e det tre i knallfarga kar hen ej snur mej. Det he vorte haust i Volda, og akkurat no site ej på bibilioteket på høgskulen og skal friske opp litt på ei oppgåve. Ej he en stabel med fysiologibøke rundt mej på alle kanta, og ej va sovidt komt i gong når trangen til å skrive litt blogg igjen, kom over mej. So no site ej her og kosa mej me yoghurtej min og he det vel egentlig ganske greitt, til tross førr at fysiologiboka prøva å sjarmere mej tilbake til sej. Ha! "Arbeidslyst - treng dig paa, her skal du motstand finde!"
Det e heilt utrulig at tida he gått so fort so den he gjort dinne hausten. Ej føle at ej knapt nok he starta på kroppsøvingshalvåret mitt, og so vise det sej at det straks e over. Til no he det iallefall vore utrulig kjekt her inne, og Volda e en nydelig plass. Det e merkelig, men det tok ikkje monge dagane før ej følte at ditte va en god plass å vær. Sjøl om høgskulen her he litt fleire studenta enn NLA på Breistein i Bergen, so ligge det allikavel ei anna atmosfæra over dinne plassen. Det e kanskje fjorden, fjella rundt, eller det faktum at alt e so masse mindre her enn i Bergen, Trondheim eller Oslo so gjer at en føle sej trygge, glade og fornøgde. Ej ha vel aldri trudt ej skolde seie det, men det vise sej at Volda virkelig e alt det folk he sagt det e. En skikkelig trivelig plass!
Sida sist he ej vore meir eller mindre redusert. Det heile begynte med at ryggen sa stopp. Han ville ikkje være med på hverken orientering, stup eller turn lenger. Ej gjekk rundt i konstant pillerus, og hadde mej 4 besøk til to forskjellige kiropraktora før det heldigvis gjekk over. Kiropraktoren låste opp, og ryggen låste igjen igjen. Den eine sa ej burde gå mykje på fjellet, mens den andre sa at ej burde halde mej i ro.
So havna ej på sjukehuset en liten tur. Det viste sej at den tjukkasleiken vi bruka i oppvarminga (der du kaste dej på en tjukkas sånn at den flytta sej bortover golvet), ikkje va heilt gunstig. Den fyrste legen ej va hos, såg frå dataskjermej og bort på mej når han spurte om han hadde forstått øvelsen rett:
"Dokke teke also en tjukk person ... og kasta dokke på han..?!?".Ej blei iallefall lagt inn, og måtte igjennom en del betryggande testa, og en ej forsovidt konde vore foruten. Det e ikkje so greitt å bli undersøkt ta en relativt
OK lege, som med ett klistra på sej en plastikkhanske og et medlidande ansiktsuttrykk før han ber dej om å drage ned buksa og snu dej me ansikte inn mot veggej. So he du dei so påstår at en sånn undersøkelse ikkje e nåke problem i det heile tatt, so lenge en berre slappa heeeilt av. Ikkje all verdens beroligande middel, ylang-ylang eller stressless-musikk kunne fått mej til å slappe av i dinna situasjonej. Om so Moder Theresa ha stått ved mi side og haldt mej i handa ha det ikkje hjulpe. Når ej tenke mej om so ha det faktisk berre gjort det verre trur ej.
Anyway... Ej blei skreve ut dagen derpå ette å ha grene mej til en ultralyd so ikkje viste nåke gale, ei oppfordring om å bevege mej sakte og med treningsforbud i 14 dage. Men ej lure på om ej ikkje skal begynt so smått å være med frå i morga av igjen. Vi he ganske intens stupetrening for tida, og ej innser at ej går glipp ta mykje moro for kvar time ej site på kanten. Ikkje det at det ikkje e like artig å sjå på dei forskjellige - sånn som to utvekslingsstudenta frå Kenya, som uten frykt i sinn går opp på 5- meterej og kasta sej ut. For so å treffe vatnflata med et brak. Kvar gong. Ej verte ikkje sjokkerte om dei enda opp på mottaket på sjukehuset. Med en turnusleges finger longt oppi der sola aldri skjine.
Aaahh... fysiologiboka - you win me over. Again, and again, and again...
